Mis ik het werk als verloskundige?

Mensen vragen me regelmatig of ik het werk als verloskundige mis. Eerlijk? Meestal niet. Ik heb mijn weg gevonden in nieuwe rollen en geniet van wat ik nu doe. Maar vandaag voelde ik het wél.

Ik lag op de onderzoeksbank bij mijn haptonome, en ineens was daar die herinnering. Niet aan de hectiek van nachtdiensten of de adrenaline van een bevalling, maar aan iets subtielers, iets diepgaanders: de aanraking.

Als verloskundige mocht ik vrouwen begeleiden in een van de meest intense, krachtige en kwetsbare momenten van hun leven. Aanraking speelde daarbij een magische rol. Een hand op een rug, een zachte druk op de schouders, het ondersteunen van een vrouw die haar lijf moest vertrouwen. Het was nooit zomaar fysiek contact – het was een taal op zich, een manier om veiligheid en verbinding te bieden.

Mijn handen en ik missen dat.

Vandaag mocht ik zelf weer ervaren wat aanraking doet. Mijn haptonome hielp me zakken in mijn lijf, mijn benen verbinden met de rest van mijn lichaam. Mijn zenuwstelsel ontspande, mijn hartslag werd rustiger, de onrust in mijn hoofd verdween. Ik voelde weer hoe belangrijk dit is, hoezeer ik dit nodig heb – vooral in drukke tijden waarin ik veel draag en doe.

Liefdevolle aanraking is zo krachtig. Het helpt me om weer veerkrachtig te zijn, om mee te bewegen met het leven in plaats van ertegenin te gaan.

Tijdens mijn zwangerschappen en bevalling hield Reem mijn voeten vast, masseerde hij me en gaf hij me die fysieke en emotionele steun. En nu, jaren later, mag hij dat weer doen. Daar hoef ik gelukkig niet opnieuw zwanger voor te worden.

Ik weet dat we aanraking vaak onderschatten, terwijl het zoveel doet voor ons welzijn. Dus ik ben benieuwd: wat helpt jou om weer te zakken in je lijf? Deel het met me, dan inspireren we elkaar.

Liefs,
Karien