Doen gaat me makkelijker af dan voelen

Heel eerlijk, in sommige opzichten vond ik vorig jaar makkelijker dan dit jaar.

Vorig jaar was ik bij mama, zorgde ik voor haar, mijzelf en werkte ik waar ik kon. Reem deed alles thuis. Verder was er geen ruimte voor iets anders en eigenlijk maakte dat het leven, hoe intens en verdrietig ook heel overzichtelijk.

Het was zo’n verbindende, mooie, intieme en verdrietige tijd in één.
Mijn moeder, mijn zus en ik. Dat was de gouden driehoek en die klopte.

Alles is gegaan zoals we dat voor ons zagen en wat paste bij mama, mijn zus en mij.
Dagelijks kan ik mij daar nog dankbaar over voelen.

En nu zijn we een jaar verder, ben ik voor het werk in de “doe-modus”en laveren de herinneringen, fysieke sensaties en het verdriet er tussendoor. Soms subtiel, soms intens.

Oude angsten uiten zich fysiek en andersom en ik heb te voelen.
Pffff, geef mij maar standje doen, dat ligt mij beter.
Maar helaas, zo werkt het niet dus ga ik er doorheen, onderdoor, kom boven water, vind afleiding, rust, herstel, verbind, zet mijn tools in en golf mee, en soms even overspoeld. De ene golf is de andere niet maar elke keer gaat die weer voorbij.

‘Alles is een wee’ zeg ik vaak tijdens trainingen, het komt op, heeft een top en zakt weer af…

That’s life en I can handle that.

Nog 1 lange werkdag en dan is het 17 december, de dag dat ik vorig jaar bij mijn moeder introk en mijn zus haar ticket boekte. 10 dagen voor mama met volle maan overging. Vandaag is het volle maan en precies om 10:00 ging ik het koude water in. Daar waar voelen en overgave moeiteloos gaan. ❤️