Over mij
Mijn naam is Karien de Munk en ik ben geboren in 1975 in Wijchen.
Als klein meisje was ik al lekker ondernemend, ik regelde mijn zaakjes, zorgde graag voor anderen, speelde met vriendinnen en was al jong zelfstandig.
Op mijn twaalfde wist ik precies wat ik wilde worden, verloskundige. En zo vertrok ik op mijn negentiende naar de Vroedvrouwenschool in Kerkrade.
Het vak vond ik meteen fantastisch, lastiger vond ik de manier van onderwijs en de soms harde cultuur. Ik vond het erg streng en er werd voor mijn gevoel snel met angst gestrooid. Als verloskundige moest je vooral hard werken, altijd klaar staan, alles weten en alles zelf op kunnen lossen. Fouten maken was not done.
Ergens logisch natuurlijk, als je te maken hebt met mensen en hun kostbaarste bezit. Wel ervaarde ik het als een enorme druk. Ik deed erg mijn best om het altijd goed te doen. Tevreden cliënten en gezonde baby’s en moeders was mijn doel.
Om dat te bereiken werkte ik hard, 72 uur dienst was normaal en 5 geboortes begeleiden in 24 uur was een kick. Inspringen als er een collega uitviel hoorde er ook bij, en alle bijtaken die horen bij het hebben van een eigen praktijk kwamen terecht in de ‘vrije’ dagen. Helemaal prima, want ik deed wat ik het liefste deed en had er veel plezier in.
Ondanks het werkplezier kreeg ik na een paar jaar werken mijn eerste burn out. De belangrijkste les die ik daaruit meenam: bij een ander laten wat voor haar is, de zwangere is zelf verantwoordelijk voor haar angsten en onzekerheden, die hoef ik niet voor haar op te lossen.
Ik leerde verantwoordelijkheid te nemen voor mijn deel en bij een ander te laten wat van haar was. Dat, aangevuld met wijze lessen van mijn collega die zei: eerst goed voor jezelf zorgen en dan pas voor een ander, oftewel, eerst eten/pauze nemen en dan weer verder. Ik ervaarde het positieve effect, namelijk simpelweg meer energie, plezier en focus voor de dingen die moesten gebeuren.
Vol goede moed ging ik weer aan het werk.
In 2006 volgde ik een training reanimatie van de pasgeborene, misschien niet zo’n gezellig onderwerp maar wel een halleluja moment. Niet wat betreft de inhoud van de cursus, wel wat betreft de manier waarop de cursus werd gegeven. Vanuit positieve communicatie, empowerment, teamwork. Ik ben nog altijd dankbaar dat ik daarna gevraagd werd om bij die club instructeur te worden.
Ik heb namelijk een rotsvast geloof in de kracht van positiviteit, vriendelijke communicatie, empowerment, elkaar helpen, plezier hebben. Iedereen werkt, leert, en leeft makkelijker als er vanuit die intentie gewerkt, geleerd en geleefd mag worden.
Vanaf dat moment ben ik onderling empowerment, positiviteit en plezier gaan verweven in alles wat ik deed. Tijdens mijn werk als verloskundige, tijdens de begeleiding van mijn studenten en natuurlijk tijdens de trainingen die ik gaf. De voordelen waren op zijn zachtst gezegd geweldig.
Toen ik 10 jaar in een maatschap gezeten te hebben waarneemster werd, volgde ik de coachopleiding voor verloskundigen. Daar had ik nog veel meer halleluja momenten. Zoveel zelfinzichten over de werking van het brein, overtuigingen die je niet meer dienen en die vervangen kunnen worden voor overtuigingen die je wel dienen. Leren dat je volledig in staat bent om vanuit verantwoordelijkheid om te gaan met je leven en keuzes te maken die goed zijn voor jou.
Na 17 jaar verhuisde ik van Amsterdam naar Vught waar ik werkte als waarneemster en daarnaast trainingen gaf. Als groot cadeau mocht ik op mijn 40e en 43e nog twee keer moeder worden van een zoon Otis en dochter Marie.
Zeker in de periodes na mijn bevallingen bewaakte ik mijn agenda goed. Ik werkte bewust niet te veel, zodat er altijd nog iets bij kon en ik ja kon zeggen extra aanvragen.
Het waren echte tropenjaren, met kleine kinderen en onregelmatig werk. Ik was vaak moe en had weinig energie. Toen ik stopte met borstvoeding verwachtte ik dat mijn energie level toe zou nemen, maar dat gebeurde niet. Ik kreeg fysieke klachten en na vijf maanden belande ik in het ziekenhuis met een enorm abces op mijn eierstok. Na de operatie volgde een ileus (een darmafsluiting). Ik kan je vertellen, je wordt daar heel ziek van en krijgt er heel veel buikpijn door.
Zo snel als ik ziek werd, zo snel herstelde ik gelukkig ook weer. Na 2,5 maand ging ik weer aan het werk, maar het wiebelde. Ik had weinig zin in diensten en was dankbaar voor elke rustige dienst met nachtrust.
Na 1 maand werken knakte ik.
Ik wist letterlijk en figuurlijk niet meer hoe ik het moest oplossen. Ik kon nog maar één ding: om hulp roepen. De maanden erna waren de meest leerzame en meest bijzondere maanden van mijn leven.
Ik leerde dat ik fantastisch was in het doen van dingen. Van zijn en voelen was ik mij beperkt bewust, door mijn hoge leef- en werktempo had ik daar nooit aandacht aan besteed. Ik heb het gelukkig weer mogen leren en ik weet nu dat dit altijd mijn basis zal blijven. Door even stil te staan, te ademen en te voelen weet mijn onderbuik binnen no time welke keuze voor mij de beste is. Een innerlijk kompas dat altijd de juiste richting aanwijst, als je er maar met aandacht naar luistert.
Door te verstillen gingen deuren voor mij open. Ik leerde dat dankzij yin yoga, ademwerk en meditaties, maar er zijn zoveel manieren om even stil te staan bij jou, je lijf en dit moment.
Hulp vragen was ook nieuw. Begrijp me goed, het is niet dat ik geen hulp wilde vragen, ik doe juist graag dingen samen, maar het was een blinde vlek. Ik heb het nooit geleerd en ook binnen de verloskunde is het niet iets wat gestimuleerd wordt of werd.
Stapje voor stapje ging ik met de hulp van andere mensen weer terug naar mijn kern. Ik ontdekte waarom ik doe wat ik doe, wat voor mij belangrijk is, mijn kernwaarden (liefde, verbinding, plezier, vrijheid) en hoe ik met mijn lijf kan samenwerken. Ik sta weer in verbinding met mijn lijf en intuïtie, en maak van daaruit keuzes.
Een van de gevolgen hiervan was dat ik besloot te stoppen als verloskundige in de diensten. Ik wilde graag de dingen die ik doe met aandacht kunnen doen en gestoord kunnen worden wil ik niet meer. Het past ook niet meer bij mijn leven zoals het nu is.
Als trainer werd glashelder wat mij onderscheidt van anderen binnen de trainingen die ik geef. Ik laat zorgverleners aandacht besteden aan zichzelf. Zelfbewust werken, luisteren naar je lijf, je lijf laten helpen om in het moment te zijn, en dan optimaal kunnen presteren.
Tweeëntwintig jaar lang heb ik met liefde aanstaande moeders en hun partners begeleid om in verbinding te komen en zijn met hun lijf en baby. Nu zijn de zorgverleners aan de beurt.
Zij, die willen leren voor zichzelf te kiezen, en alle facetten van hun zelf te willen zien en te omarmen, die eerst van zichzelf willen houden en dan hun liefde willen delen, die zorgverleners zijn bij mij op de juiste plek.
Je hoeft geen geboortezorgverlener zijn om met mij samen te werken, iedereen die in de zorg werkt en nu nog vooral veel geeft en een grote behoefte heeft aan meer bewustwording over zichzelf is meer dan welkom.
Want alleen zo ontstaan er meer zorgverleners die gelukkiger en gezonder zijn en die met meer plezier en met nog meer vertrouwen zorg dragen voor zichzelf, hun kinderen, cliënten en patiënten.
En voor mij betekent dat nog een belangrijk ding, namelijk: als geboortezorgverleners werken vanuit liefde, plezier en vertrouwen in zichzelf ontstaat er als vanzelf ook vertrouwen in elkaar en in de barende. En precies dat is zo wenselijk op geboortekamers, want alleen zo kunnen baby’s vanuit vertrouwen geboren worden. Een betere start dan dat kan een baby niet krijgen, en dat verdient ieder kind.
Zo is mijn cirkel rond.