Herstel is niet lineair

Dat mocht ik de afgelopen week zelf weer ervaren. Pfff… een beetje jammer vond ik het wel, al wist ik van tevoren al dat het zo zou gaan. Ik had het nog uitgesproken: “Het wordt vast een soort kraambed-ervaring.” Zo’n periode die alle kanten opgaat — wisselend, soms euforisch, soms grillig, soms leeg.

Een week vol contrasten

De week begon euforisch, ik was nog een beetje stoned van de medicatie. Daarna werd het rustiger, maar ik voelde me ook kapot moe. Dan weer optimistisch, dan weer wat meer pijn. Dag vijf was echt een taaie. Leegte, stilte… en toch ook momenten waarop er weer ruimte kwam. In en om mijn lijf.

Wat gelukkig de hele tijd bleef, was het vertrouwen. Alles mocht er zijn. En nu ik me weer wat beter voel, voelt dat éxtra fijn. Wat ben ik blij dat ik mezelf die ruimte heb gegeven. Dat ik niet ben gaan forceren. Herstellen vraagt tijd, en ik hoefde niet ‘sneller’ of ‘beter’ dan hoe het ging.

De operatie: vertrouwen en mooie gesprekken

De operatie zelf ging goed. Ik ging er rustig en met vertrouwen in. En ik heb vooral genoten van de gesprekken met de lieve zorgverleners om me heen. Over hun werk, maar ook over de menselijke kant van de zorg. We spraken zelfs over CRM en hoe belangrijk het is om samen te werken, elkaars signalen op te vangen. Dat soort onderwerpen, die ik normaal vanuit mijn werk bekijk, kreeg ik nu vanuit een heel ander perspectief mee, liggend op de operatiekamer.

De kleine momenten die blijven hangen

Wat me vooral is bijgebleven, zijn de kleine menselijke momenten. Zoals de jonge verpleegkundige, die net die dag te horen kreeg dat hij geslaagd was. Na zeven jaar gewerkt te hebben als metselaar, ging hij nu verder de zorg in, gemotiveerd om richting de acute kant te groeien. Of de verpleegkundigen die even kwamen kletsen over zelfzorg op de werkvloer, en eerlijk waren over het gebrek daaraan.

En ja, ik baalde ook even toen bleek dat niet de gynaecoloog zelf opereerde, maar zijn arts-assistent, met hem als supervisor. Toch besloot ik het los te laten. Ze is bijna klaar met haar opleiding, en ik voelde dat het goed zat. Zeker toen ze mijn bovenarm zacht vasthield terwijl ik in slaap werd gebracht. Die aanraking hielp me écht ontspannen. Ik hoop dat ze dat vasthoudt in haar werk.

Even wachten… en toen weg

En natuurlijk, zoals het bijna altijd gaat, moesten we even wachten op de anesthesioloog. Typisch. Hij kwam binnen, zei kort zijn naam, spoot een goedje in m’n arm en weg was ik. Lekker efficiënt, dat dan weer wel. En eerlijk? Onder narcose gaan vond ik stiekem helemaal niet zo erg. Het was eigenlijk best een lekker gevoel.

Dankbaar voor de zorg

Wat ik vooral voelde die dag: er is goed geluisterd naar mijn wensen. Ik heb me veilig en vertrouwd gevoeld. En dat, naast alles wat er lichamelijk gebeurde, maakte misschien nog wel het grootste verschil.

Dank aan iedereen die mijn pad kruiste die dag.
En dank voor alle lieve en steunende berichten die ik na mijn operatie heb gehad.