Uit MIJN comfortzone
Comfortabel of oké zijn als het oncomfortabel voelt...
Op heel veel vlakken lukt dat heel goed, namelijk:
Als ik opmerk dat ik iets in mijn werk gemist heb...
Als ik voor het eerst op een podium sta te bewegen...
Als ik mezelf al zingend of met een bad hairday op Insta zet...
Maar als het om mijn lijf uitdagen gaat, wordt het anders. Het wordt mij steeds duidelijker dat ik daar op safe speel: vertragende ademoefeningen, wandelen, zwemmen, yoga.
Super goed natuurlijk, deze vormen van beweging, maar als ik ook maar ergens pijn voel, heb ik de neiging om te stoppen. Behalve in het koude water, daar zoek ik mijn grenzen op en train ik overgave.
Het gekke is dat ik een blind vertrouwen heb in lichamen, maar blijkbaar heb ik een overtuiging zitten op die van mijzelf die mij nu niet bepaald helpt.
Inmiddels ben ik twee EMDR-sessies verder, lees ik het boek van Maartje Derksen (Master in Happiness), leer ik over de tao, en wordt het duidelijk dat de angst voor ziek zijn en het oordeel dat ik over mijzelf heb als mijn lijf niet snel herstelt of ziek is, mij in de weg zit.
Dus ik kies anders, want ik heb geen zin om mij angstig te voelen. Mijn lijf doet wat ze moet doen, beweegt zich door de overgang heen, is krachtig en eigenlijk best fit en gezond.
Kiezen met oog op mijn verlangens, namelijk fit de 50 in, deed ik al door regelmatig te wandelen en te zwemmen, maar nu ga ik een stap verder...
Uit mijn comfortzone.
Standje mijn hartslag uitdagen, moe worden en dan toch doorgaan. Rennen, ja knieën, dat kunnen jullie. Fietsen, ja dat kan je ook als je irritante wind tegen hebt. Burpees, oh my, wat haat ik deze oefening en toch gaat dit me helpen in mijn conditie en lijf sterker maken en kan ik hem overal doen.
Vandaag sprak ik een man die aan de vooravond van zijn triatlon stond (in Zwitserland): 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km rennen. Bizar en zo knap dat mensen dat kunnen. Met zijn opmerking ‘maar een kwart kan ook’ ging ik aan. Ik was daar met Ilona, een vriendin van mij, en we dachten hetzelfde: dit is haalbaar.
We beginnen met een achtste, waarbij we 1 km zwemmen, 20 km fietsen en 5 km rennen. Gewoon voor onszelf, geen wedstrijd of tijd, en misschien later ook wel. Door het samen te doen heb ik voor mijzelf weer een stok achter de deur. Inmiddels weet ik dat dat heel goed voor mij werkt.
Niet niet doen omdat ik bang ben voor knieklachten (daar heb ik sinds een paar jaar af en toe last van), maar gaan en vertrouwen dat mijn lijf nog zoveel in haar mars heeft. Fuck de veranderingen die de overgang met zich meebrengt. Ik begin gewoon en ga voor deze achtste triatlon. Waarom niet?!
Ik ken mijzelf: als ik iets beslis, ga ik meteen over tot actie. Dus liep ik 5 km in de regen, met tussendoor stukjes rennen en bijna volledige neusademhaling als extra uitdaging. Deze eerste training viel mij niets tegen en ik kijk ernaar uit waar deze keuze mij gaat brengen. It’s all good ☺️